نوشتن درباره ی اوضاع کنونی جامعه خیلی جالب نیست. اتفاق های متفاوتی در این چندماه افتاده که می توان برای هر کدام یک پست گذاشت، ولی صحبت از آنها ارمغانی جز نا امیدی و نگرانی به همراه ندارد. و البته انگیزه ای برای نوشتن ایجاد نمی کند.
از این که بگذریم، امشب بعد از مدتها وبلاگم را چک کردم. نتیجه این که وبلاگ دو تا از بچه های قدیمی را پیدا کردم. یکی آقا مهدی که الان از دوستان ده ساله ی هم بحساب می آییم و وبلاگش را به لیست دوستانم اضافه کردم. و دیگری آقا محمود که در زمان تحصیل در دانشگاه دو سه سالی از ما قدیمی تر بود و به اصطلاح استاد حل تمرین ما بود.
نفر اول که هنوز در شهر خودمان روزگار سپری می کند و نفر دوم چند سالیست در کشور دوست و برادر کانادا مشغول است.
همین
